Verhaal van
Tiny Droge - "Ik doe wat ik kan, samen met andere bestuursleden"
Zowel bij het Wereld Natuur Fonds (WNF) als bij de Esperantoclub ben ik al heel lang vrijwilliger. Sinds ongeveer een jaar werk ik ook als vrijwilliger bij het IVN in Alkmaar, waar ik gastlessen geef bij kinderboerderij De Hout.
Vanaf 1982 ging ik mee met WNF-excursies voor kinderen en na een aantal jaren werd ik gevraagd om degene die excursies organiseerde op te volgen en dat heb ik gedaan. Tijdens die excursies, over bijvoorbeeld paddenstoelen, het duingebied en noem maar op, heb ik veel over de natuur geleerd. In al die jaren kwam er steeds meer kennis bij.
Ik vind het heerlijk om buiten te zijn
Na verloop van tijd werd ik gevraagd om voorzitter te worden van WNF Alkmaar/Bergen en ook hier zei ik ja tegen. Eerst als mentor voor activiteiten voor de jeugd en in 2003 werd ik gevraagd om voorzitter te worden van de regio Noord-Holland. Ik doe wat ik kan, samen met de andere bestuursleden. Een van mijn taken is de intake van nieuwe vrijwilligers die zich via het hoofdkantoor in Zeist aanmelden en ik geef gastlessen in het basisonderwijs en de Buitenschoolse Opvang. Soms ook op het middelbaar onderwijs, maar die leerlingen zijn minder gretig om iets te leren over de natuur. Per week ben ik twee dagdelen bezig met bestuurswerk en daar komt het voorbereiden van de gastlessen bovenop.
Ik ben opgegroeid op het platteland: dieren, bloemen en planten waren voor mij heel vanzelfsprekend en ik vind het heerlijk om veel buiten te zijn. Die liefde voor de natuur heb ik ook op mijn kinderen overgebracht. Maar ik merkte dat veel kinderen zelfs niet weten wat een meerkoet is. Ik vind het heel belangrijk en leuk om kinderen de natuur te laten beleven en ze wat te leren. Daardoor ben ik in dit werk gerold.
Esperanto is verbindend en ik houd van het sociale aspect
Ik hou erg van talen en mijn vader kon vroeger één zinnetje Esperanto, dat vond ik interessant. Toen ik een cursus Esperanto zag, was ik nieuwsgierig naar wat voor taal dat is en ben een cursus gaan doen. Vanaf 1993 ben ik hier al mee bezig, gewoon hier in Alkmaar. Daar leerde ik nieuwe mensen kennen en bezocht bestuurs- en clubavonden. En ook hier werd ik na verloop van tijd gevraagd om de voorzitter op te volgen. Ik raakte betrokken bij een Esperanto koor, waar ik meer mensen leerde kennen die ook Esperanto spraken.
Met dat koor traden we op in zustersteden en ik leerde esperantisten uit allerlei landen kennen. Het is heel mooi om tijdens een uitwisseling in een gezelschap van Hongaren, Fransen, Duitsers en ik als Nederlander één taal te spreken, waardoor niemand hoeft te tolken. Esperanto werkt verbindend en ik houd van het sociale aspect ervan. Wij zijn gevraagd om een culturele dag in Alkmaar te organiseren voor alle leden van Esperanto en hun familie en daar wil ik graag wat moois van maken. Zo ambitieus ben ik wel.
Ik probeer altijd hoop te geven
Ik zag een oproep van het IVN (Instituut voor Natuureducatie en Duurzaamheid) voor mensen die natuurlessen willen geven aan kinderen en dat sprak me aan. Het helpt dat ik uit het onderwijs kom, ik heb jarenlang voor de klas gestaan in het basisonderwijs. Ik werd er niet voor gevraagd maar werd er naartoe getrokken.
Als ik het in zo’n les over het klimaat heb en dat het af en toe niet goed gaat, vragen kinderen ‘maar komt dat dan nog wel goed denkt u? Ik merk dat kinderen daarover nadenken. Ik probeer altijd hoop te geven, dat iedereen een klein beetje kan doen en dat dat ook helpt.
Zet je talenten in
Vrijwilligerswerk is niet helemaal vrijblijvend, terwijl het ook niet als een verplichting moet voelen. Zet je talenten in voor de organisatie waar je werkt en wees flexibel als er een beroep op je wordt gedaan. Er wordt altijd rekening gehouden met wat je niet kunt of wilt doen, dus wees plooibaar met wat je wel kunt. Daar kun je samen altijd een weg in vinden.
interview: Jessica van Hooff
